Dzisiejsza niedziela to uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

Umieszczenie tej uroczystości na końcu kalendarza wiąże się z biblijnym rozumieniem czasu i odzwierciedla zarazem sens roku liturgicznego, który jakby odtwarza najważniejsze zdarzenia w dziejach zbawienia.

Objawienie biblijne przyniosło nowe, linearne rozumienie czasu: czas ma swój początek i koniec, nie ma w nim powrotów i cyklów, lecz każda chwila jest jedyna i niepowtarzalna. W człowieka jednak, tak jak w całą naturę, wpisana jest pewna cykliczność. Rok kościelny łączy w sobie te dwa wymiary: w swoich powrotach odzwierciedla tę jedyną i niepowtarzalną historię zbawienia, która rozpoczęła się wraz ze stworzeniem, szczyt osiągnęła w czasie życia, zbawiennej śmierci oraz zmartwychwstania Jezusa z Nazaretu, a zmierza do kresu, którym jest nastanie Królestwa Bożego. Zakończenie roku symbolizuje właśnie osiągnięcie celu i wypełnienie bożych obietnic. Jest to odpowiedź Boga na nieustające modlitwy chrześcijan: Przyjdź królestwo Twoje.

Na końcu roku liturgicznego dziękujemy Jezusowi Królowi Wszechświata za wszelkie otrzymane łaski i zawierzamy Mu samych siebie.

„My chcemy Boga w każdej chwili,

I dziś i jutro – w szczęściu, w łzach;

Czy nam się pociech niebo schyli,

Czy w gruzach legnie szczęścia gmach.

(…)My chcemy Boga,

my poddani,

On naszym królem,

On nasz Pan”.

Błogosławionego Dnia Pańskiego.

Za: ekai.pl