NADZWYCZAJNI SZAFARZE KOMUNII ŚWIĘTEJ

Do praktyki pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy osoby świeckie rozdawały Komunię św., Kościół powrócił po Soborze Watykańskim II.

Dokument Kongregacji Kultu Bożego, wprowadzający posługę nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., uzasadnia to postanowienie „dobrem duchowym wiernych i prawdziwą koniecznością.”

Nie ulega wątpliwości, iż zasadniczym dobrem duchowym wiernych jest częsta Komunia św., zwłaszcza zanoszona chorym do domów, a także w szpitalach i innych zakładach. Inną potrzebą i koniecznością duszpasterską, jest pomoc w rozdzielaniu Komunii św., podczas Mszy św., zwłaszcza w niedzielę i święta, „gdy liczba wiernych przystępujących do Stołu Pańskiego jest wielka, przez co sprawowanie Mszy św., zbytnio by się przedłużyło”, a także gdy brak zwyczajnych szafarzy (kapłana i diakona) oraz gdy spełnienie tej posługi „utrudnia im choroba, podeszły wiek lub duszpasterskie obowiązki.”

Nadzwyczajni szafarze roznoszą Komunię św. do osób chorych i w podeszłym wieku, którzy pragną przyjąć Chrystusa Eucharystycznego, niejednokrotnie doznając ukojenia w swoim bólu i cierpieniu, czując się równocześnie zjednoczonymi z naszą wspólnotą parafialną.

Nadzwyczajni szafarze Komunii św. ubrani w alby, zajmują miejsce w prezbiterium lub tam, gdzie znajdują się inne osoby pełniące funkcje liturgiczne.

Do zasadniczych obowiązków nadzwyczajnego szafarza Komunii św. należy również pomoc w zanoszeniu jej chorym i niepełnosprawnym. Nadzwyczajny szafarz zanosi Komunię św. do chorego w specjalnie do tego celu wykonanym naczyniu umieszczonym w odpowiedniej bursie, którą zawiesza na szyi. Swoją posługę poza Mszą św. pomocnik pełni w ubraniu cywilnym, ale odświętnym i poważnym. Niosący Komunię św. w drodze nie rozmawia, ale w modlitewnym skupieniu uwielbia swego Pana i Boga.